🔸 تازه از خواب بیدار شده‌ام، و یک روزِ تمام در پیش است. برای این روز چه امیدهایی دارم؟ در آن چه اتفاق‌هایی رخ می‌دهد؟ به چه چیزهایی می‌رسم؟
مثلاً، شاید امروز تنش و مشکلاتم کمی کمتر از دیروز باشد … شاید اوضاع کسب و کار بهتر شود … شاید بشود زمانی را با دوستانم بگذرانم … شاید چیز تازه‌ای یاد بگیرم … شاید پروژهٔ تازه‌ای را شروع کنم … یا حتی شاید بتوانم برای این همه ظلمی که می‌بینم کاری کنم … شاید بتوانم گرهی از کار مردم باز کنم، شاید … .
اما، امید به «ملاقات خدا»؟!!
🔸 «همانا کسانی که به دیدار ما امید ندارند،
و به زندگی دنیا رضایت داده‌اند،
و به آن اطمینان یافته‌اند،
و آنان که از نشانه‌های [راه‌برنده به سوی] ما در غفلت هستند،
آنانند که به سبب آنچه کسب کرده‌اند
در آتش به سر می‌برند.»
(آیات ۷ و ۸)
«آتش افروختهٔ خداوند
که بر دل‌ها می‌افتد.»
(سورهٔ همزه، ۶ و ۷)
🔸 و از آن سو، امیدواران به دیدار، کسانی‌اند که «ایمان آوردند و دست به اعمال شایسته بردند،
آنان را پروردگارشان به واسطهٔ ایمان‌شان راه‌بری می‌کند.»
(آیهٔ ۹)
پس به یاری پروردگارشان، به زندگی بهشتی‌شان – در دیدار و گفتگوی با او – وارد می‌شوند، آنجا که می‌گویند: «چقدر پاک و منزهی تو، خداوند ما؛
و درودشان به یاران‌شان “سلام” است؛
و نهایت نیایش ایشان این است که: ستایش از آنِ خداوند است، پروردگار جهانیان.»
(آیهٔ ۱۰)