ترجمهٔ تفسیری آیهٔ ۳: ای مردم، بدانید که عبادت خالص و پیراسته از شرک، از آنِ خداوند است که جز این گونه عبادت را نمی‌پذیرد. و کسانی که به جای خدا معبودانی را برگرفته و به عبادت آنها پرداخته و می‌گویند: ما آنها را جز برای این که ما را به خدا نزدیک کنند و به منزلتی نزد او برسانند، نمی‌پرستیم، قطعاً خداوند میان اینان و کسانی که خالصانه او را می‌پرستند، در آنچه بر سرش اختلاف دارند، داوری خواهد کرد، و بی تردید خداوند کسی را که دروغگو و بسیار ناسپاس است به فرجام نیک نمی‌رساند.
در این دنیا ناگزیر هستیم از استفاده از انواع اسباب؛ سراغ غذا می‌رویم برای سیر شدن، سراغ وسیلهٔ کار و همکاری می‌رویم برای ساختن و تولید، سراغ دیگران می‌رویم برای رهایی از تنهایی و … .
به عنوان مسلمان، ادعایمان این است که استفاده از این اسباب و روابط تناقضی با خداپرستی ندارد و خدا خود این اسباب را پدید آورده و انتظار داشته تا از آنها استفاده کنیم. اگر مسلمانی جدی باشیم، ادعا می‌کنیم که این اسباب نه تنها تناقضی با خداپرستی ندارد، بلکه مسیر ما به سوی خدا از آنها می‌گذرد. در رابطه با والدین، دوستان، همسر و فرزندان، و دیگر مردم جامعه است که کم کم خدا را به جا می‌آوریم و به سوی او راه می‌یابیم.
این آیه، ادعای ما را نه رد می‌کند و نه تأیید، بلکه تنها می‌گوید: «خدا در مورد آنچه که در آن اختلاف می‌کردید داوری خواهد کرد»، و می‌گوید: «بی‌تردید خدا آنکه بسیار کذاب و بسیار ناسپاس است را [به خود] هدایت نمی‌کند». و ما می‌مانیم و این اندیشه که در روابط‌مان با والدین و دوستان و خانواده و مردم، «صدق» و «شکر» چه جایگاهی داشته است؟
این آیه می‌گوید: باشد، از اسباب استفاده می‌کنید و ادعای دین‌داری نیز دارید، اما این را بدانید: «تنها دین خالص از آن خداوند است» و خدا جز این دین و عبادتی را نمی‌پذیرد.
سورهٔ زمر، سورهٔ «توحید» است، و یاور ما در بازگشت به سوی پروردگاری یگانه، و رها شدن از چندپارگی است.
پی‌نوشت:
عنوان این مطلب مضمون بخشی از یک حدیث قدسی است.