آیهٔ ۶۹: بگو: «قطعاً کسانی که بر خدا دروغ می‌بندند، رستگار نمی‌شوند.»
اینکه بخواهی دهان همه را ببندی و به کسی اجازهٔ حرف زدن ندهی…
اینکه خودت را بالاتر از همه بدانی، و خودت را کسی بدانی که حکمش باید بر دیگران جاری شود، چه بخواهند و چه نخواهند…
اینکه به دیگران ستم کنی، به ناحق آنها را دستگیر کنی، مجروح کنی، به قتل برسانی…
اینکه پس از ستم عین خیالت نباشد و به زندگی‌ات ادامه دهی گویی که اتفاقی نیفتاده…
همهٔ اینها به خودیِ خود پلید و هولناک هستند؛ اما پلیدی این کارها دوچندان می‌شود وقتی که ادعا کنی خدا تو را به آنها فرمان داده!
سورهٔ اعراف، ۲۸: و چون كار زشتى كنند، مى‌گويند: «پدران خود را بر آن يافتيم و خدا ما را بدان فرمان داده است.» بگو: «قطعاً خدا به زشتی فرمان نمى‌دهد، آيا چيزى را كه نمى‌دانيد به خدا نسبت مى‌دهيد؟»
اکنون به گناه انجام این اعمال، گناه افترای به خداوند نیز افزوده می‌شود. برای چنین «کفر»ی امید رستگاری هست؟
«بهره‌ای [اندک] در دنیا… سپس بازگشتشان به سوی ماست. آنگاه به [خاطر] آنکه کفر می‌ورزیدند، عذاب سخت به آنان می‌چشانیم.» (آیهٔ ۷۰)