«نمی‌بینند که گوساله پاسخ سخن ایشان را نمی‌دهد؟!» (به بهانهٔ آیهٔ ۸۹ سورهٔ طه)

سورهٔ طه، ۸۹: مگر نمی‌بینند که [گوساله‌] پاسخ سخن آنان را نمی‌دهد و به حالشان سود و زیانی ندارد؟

🔸 روبه‌روی یک تندیس ایستاده‌اند و وردهایی می‌خوانند و چشم‌انتظار برآمدن خواسته‌هایشان هستند. یکی تقاضای گشایش در رزق و روزی‌اش را دارد، یکی فرزندی می‌خواهد، دیگری شفای یک بیمار را می‌طلبد و … . فضا، معنوی است؛ دست‌ها به دعا بلند شده، برخی بلند گریه می‌کنند و برخی نیز به آرامی و به نجوی با «خدا»ی خود سخن می‌گویند.

در ضمن، آنان که آگاهی بیشتری دارند، به ما (و البته به آن پرستندگان) متذکر می‌شوند که این پرستش و درخواست، در حقیقت خواندن آن «اله» ورای تندیس است، موجودی روحانی در عالم بالا.

🔸 قرآن ساده و سرراست این پرستندگان را به چالش می‌کشد: آیا این تندیس به شما پاسخی می‌دهد؟ آیا این پرستش به حال‌تان «سودی» داشته، یا «زیانی» را از شما دفع کرده؟ اگر این «خدا» را رها کنید چه می‌شود؟ به شما آسیبی می‌رسد؟

🔸 هر «خدا»یی که می‌خوانیم را باید با این ملاک خدای قرآن (و خدای موسی) به چالش بکشیم؛ حتی اگر تصورمان این باشد که «الله» را می‌خوانیم.
(گاهی فراموش می‌کنیم که آنچه در حال حاضر می‌پرستیم، نه خدای حقیقی، بلکه تصور ما از خداست… و فراموش می‌کنیم که قرآن نه برای تأیید ما و آنچه می‌پرستیم، بلکه برای به چالش کشیدن ما و رد آنچه که می‌پرستیم و نزدیک‌تر کردن‌مان به پرستش خدای حقیقی آمده است.)