هم‌پشتی اهل باطل (نکته‌ای به بهانهٔ آیهٔ ۱۲۴ سورهٔ توبه)

🔸 آیهٔ ۱۲۴ بازگشتی به توصیف منافقین است. طبق این آیه، این افراد به اعضای گروه خود متکی بودند، و از گفتگو با همدیگر و هم‌رأیی با دیگر اعضای گروه برای اثبات مشروعیت خود استفاده می‌کردند.

در این آیه از این سخن ایشان با همدیگر یاد شده که: «این سوره به ایمان کدام یک از شما افزود؟» این سخن با کسانی دیگر بوده که آنان نیز قرآن را چیز مهمی نمی‌دانستند، و گمان می‌کردند که مسلمانان در مورد قرآن و پیامبر مبالغه می‌کنند، و به تعبیری «جو گیر» هستند.

همراهی این افراد مردّد با یکدیگر برای آنان مهم بوده است. آنان برای دوام آوردن در جامعهٔ مسلمانان، برای خود یک گروه تشکیل داده بودند و در آن یکدیگر را تقویت می‌کردند. آنان در این گروه با هم صحبت می‌کردند، و گاه به گاه دست به اعمالی (مثل ساختن مسجد ضرار) نیز می‌زدند.

🔸 اهل تکذیب، نفاق یا شرک حتماً دار و دسته‌ای تشکیل می‌دهند تا بتوانند در این دنیا بپایند و بر دیگران غلبه کنند. آنها هویت‌های خاص خود را تشکیل می‌دهند، و جالب اینکه این هویت‌ها گاهی رنگ و بوی دینی دارد.

مثلاً پیروان معاویه و یزید، یکدیگر را مدد می‌کردند و اطاعت از حاکم مسلمانان را وظیفه‌ای می‌دانستند که بر آن توافق داشتند. این اطاعت آنان را به یکدیگر پیوند می‌داد. یکی از سرداران یزید، بعد از اینکه سپاه خود را به مدینه برد و آن شهر را ویران کرد و بسیاری را کشت و زنان بسیاری را مورد تجاوز قرار داد، در بستر بیماری می‌گفت که: امید دارم به خاطر این کار (ویران کردن مدینه) خدا مرا به بهشت ببرد، چرا که از خلیفهٔ خود اطاعت کرده‌ام.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *